زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

انس - به ضم الف (مفردات‌نهج‌البلاغه)






انس (به ضم الف و سکون سین) از مفردات نهج البلاغه به معنای الفت می‌باشد که در بیان حضرت علی (علیه‌السلام) در مواردی به همین معنی بکار رفته است.


۱ - مفهوم‌شناسی



اُنْس (به ضم الف و سکون سین) به معنای الفت، آمده است.

۲ - واژه‌شناسی



این لفظ به صورت مصدر در نهج البلاغه نیامده و همه به صیغه تفضیل و فعل و اسم فاعل به کار رفته است.

۳ - کاربردها



امام (صلوات‌الله‌علیه) خطاب به خدای تعالی عرضه داشته است: «اللهم انکّ آنس الآنسین لاولیائک ... ان اوحشتهم الغربة آنسهم ذکرک؛ خدایا تو انیس‌ترین انیسان هستی برای دوستانت، اگر غربت آن‌ها را به وحشت‌ اندازد، یاد تو با آن‌ها الفت و انس می‌گیرد.»
همچنین در بیانی دیگر درباره اموات فرموده است: «جیران لا یتاّنسون و احبّاء لا یتزاورون بلیت بینهم عرا التعارف؛ یعنی همسایگانند ولی با هم انس نمی‌گیرند، دوستانند ولی یکدیگر را زیارت نمی‌کنند دستگیره‌های آشنایی میانشان کهنه شده است.»
«تانّس» از باب تفعّل به معنای انس گرفتن است.

۴ - پانویس


 
۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۴۹، خطبه۲۲۷.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۳۹، خطبه۲۲۱.    


۵ - منبع


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «انس»، ص۸۶.    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.